ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

"Επιτέλους φτάσαμε!" Φώναξε η καλύτερη μου φίλη Έλενα.

"Το πρώτο μας καλοκαίρι μαζί!" Της απάντησα εγώ με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Στο λιμάνι μας περίμενε η Δήμητρα, η καινούρια μας φίλη την οποία είχαμε γνωρίσει στη σχολή. Με τη Έλενα είμαστε φίλες από πολύ παλιά, από το δημοτικό και είμαστε αχώριστες. Περάσαμε ακόμη και στην ίδια σχολή! Προσπαθήσαμε πάρα πολύ και τελικά τα καταφέραμε, περάσαμε ιατρική στη Θεσσαλονίκη, νοικιάσαμε στο ίδιο διαμέρισμα και αυτό είναι το πρώτο καλοκαίρι που θα περάσουμε μαζί. Είναι η τελευταία μας χρονιά στη σχολή, είμαστε και οι δύο 24 χρονών και αυτές τις διακοπές τις σχεδιάζαμε καιρό τώρα. Ας είναι καλά η Δήμητρα που προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει στο εξοχικό των γονιών της στην Κέρκυρα. Δεν μας νοιάζει το πόσο θα μείνουμε εφόσον δεν θα χρειαστεί να πληρώνουμε το μέρος που θα μένουμε. Μαζί μας ήρθαν και δυο φίλοι μας από τη σχολή, ο Παύλος και ο Στράτος αλλά αυτοί δεν θα μείνουν στης Δήμητρας.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι της Δήμητρας μας έδειξε το δωμάτιο που θα κοιμόμασταν εμείς, είναι των γονιών της. Φυσικά εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να κοιμηθούμε μαζί, ποτέ δεν είχαμε. Αφήσαμε τις βαλίτσες μας και δεν χάσαμε χρόνο, βάλαμε γρήγορα τα μαγιό μας και ξεκινήσαμε για την παραλία, εξάλλου μας περίμεναν τα αγόρια. Το σπίτι της Δήμητρας είναι πολύ κοντά στη θάλασσα, περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια.

Όταν φτάσαμε ο Παύλος ήταν ήδη εκεί ξαπλωμένος σε μια ξαπλώστρα.

"Αράξτε" μας είπε με το γνωστό στυλάκι του μάγκα.

"Γιαυτό ήρθαμε" του απαντάω.

Ξέρω πως ο Παύλος είναι τσιμπημένος μαζί μου. Μου το έχουν πει όλοι, το καταλαβαίνω κι εγώ, όμως ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε ποτέ.

"Που είναι ο Στράτος;" ρώτησε η Έλενα. Η αγαπημένη μου κολλητή είναι ερωτευμένη με τον Στράτο, από τη μέρα που πάτησε το πόδι της στη σχολή αλλά δεν του το έχει πει ακόμη.

"Έρχεται σε λιγάκι, πάμε εμείς για καμιά βουτιά;"

"Δεν έχω και πολύ όρεξη τώρα, ίσως πιο μετά."Απάντησα στον Παύλο.

"Μας σνομπάρεις;"

"Ποτέ αγαπητέ μου."

"Τότε μπες στο νερό πριν σε πετάξω μέσα με το ζόρι."

"Τι μας λες ρε έξυπνε;"

"Καλώς." Είπε και αφού με σήκωσε στα χέρια του σαν κούκλα, με πέταξε στη θάλασσα.

"Είσαι ηλίθιος αγόρι μου;" Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρότασή μου βούτηξε το κεφάλι μου στο νερό.

"Όχι βέβαια." Απάντησε εκείνος γελώντας.

Ο Παύλος έχει πολύ πλάκα. Πάντα με κάνει να γελάω και είναι πολύ όμορφος. Δεν είναι πολύ ψηλός, αλλά είναι γυμνασμένος, μελαχρινός και έχει όμορφα μαύρα μάτια, "τσαχπίνικα" όπως λέει ο ίδιος. Παρόλα αυτά εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να τον δω ερωτικά. Είναι πολύ καλός μου φίλος και περνάμε όμορφα μαζί αλλά μέχρι εκεί.

"Τι λέει Παύλο; Θα μας πνίξεις το κορίτσι μας σήμερα; Σέβη ζεις;"

"Προς το παρόν ναι, δεν βλέπω όμως να ζω για πολύ ακόμη αν συνεχίσει έτσι ο κύριος από εδώ." Όταν τελειώσαμε..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όταν τελειώσαμε το μπάνιο μας, πήγαμε να φάμε σε ένα ταβερνάκι και στη συνέχεια γυρίσαμε σπίτι. Παρόλο που ήμασταν κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι μας αποφασίσαμε να βγούμε σε ένα μπαράκι. Φόρεσα το κοντό μου ανάλαφρο άσπρο φορεματάκι και τα καφέ μου σανδάλια και αφού βάφτηκα ελαφρώς περίμενα στο σαλόνι με τα κορίτσια να έρθει ο Παύλος και ο Στράτος να βγούμε μαζί. Όταν τα παιδιά ήρθαν, κατεβήκαμε στο μπαράκι που βρισκόταν πάνω στην παραλία και απόψε είχε ζωντανή μουσική. Ήταν μια παρέα έφηβων παιδιών που έπαιζαν έντεχνα τραγούδια. Ήταν ένα όμορφο ζεστό βράδυ και εμείς χαλαρώναμε με τη συνοδεία της μουσικής. 

"Αυτός εκεί σε κοιτάζει" μου είπε η Έλενα. 

"Δεν με νοιάζει" 

"Μα δεν τον κοίταξες καν. Ωραίος είναι" 

"Έλενα, δεν με νοιάζει" 

"Γιατί είσαι τόσο αντίθετη; Δεν σου είπα να τον παντρευτείς, να τον κοιτάξεις σου είπα" 

"Αφού σου λέει δεν θέλει!" 

"Παύλο μην ανακατέβεσε" 

"Άστο ρε Έλενα" 

"Δεν ξαναμιλάω, αλλά εσύ θα χάσεις" 

"Είπες πως δεν ξαναμιλάς" της είπα κοροϊδευτικά. 

"Εγώ φταίω που ασχολούμαι μαζί σου κορίτσι μου" 

Ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε όταν ο σερβιτόρος μας έφερε κι άλλα ποτά, που εμείς δεν είχαμε παραγγείλει. 

"Λάθος κάνετε δεν ζητήσαμε άλλα" 

"Όχι κύριε, αυτά είναι κερασμένα" απάντησε στον Παύλο ο σερβιτόρος. 

"Από ποιον;" ρώτησε η Έλενα. 

"Από τον κύριο απέναντι" Είπε εκείνος και μας έδειξε έναν άνδρα απέναντι από το τραπέζι μας. 

"Είδες που στα 'λεγα; Ενδιαφέρεται το παιδί!" 

"Έλενα! Σταμάτα" την αγριοκοίταξα. 

"Πρέπει να τον ευχαριστήσεις" 

"Τα ποτά είναι για όλους, άρα όλοι πρέπει να τον ευχαριστήσουμε" 

"Αυτός εσένα θέλει όμως, όχι τον Στράτο" 

"Κοπέλα μου μπορεί ο άνθρωπος να κοίταζε την Δήμητρα ή εσένα!" 

"Για τσέκαρε λίγο ποιον κοιτάζει ακόμη" 

Γύρισα το βλέμμα μου προς τη μεριά που μας έδειξε ο σερβιτόρος. 

"Λοιπόν;" με ρώτησε η Έλενα. 

"Δεν το πιστεύω" "

Το ότι σε κοιτάζει; Στα 'λεγα εγώ" 

"Άλλο δεν πιστεύω Έλενα!" 

"Τι;" 

"Τον ξέρω ήδη!" 

"Από που;" 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Antonio Moretti, Ιταλός τραγουδιστής του συγκροτήματος Rosso"

"Ιταλός τραγουδιστής; Κι εσύ από που τον ξέρεις; Από πότε ακούς ιταλικά τραγούδια;"

"Δεν θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι που πήγε η ξαδέρφη μου ταξίδι στην Ιταλία και όταν γύρισε μου έφερε ένα CD με τραγούδια τους;"

"Πότε;"

"Πριν από περίπου οχτώ χρόνια"

" Τότε ήσουνα πόσο; 16; Και συνεχίζουν να τραγουδάνε; Πόσο χρονών είναι αυτός;"

"29.. Όταν τον άκουσα πρώτη φορά ήταν στην αρχή της καριέρας του συγκροτήματός του και ήταν μόλις 21"

"Περίμενε κάτι θυμάμαι.. Εκείνο το καλοκαίρι έκανες σαν παλαβή γι' αυτόν!"

"Και όχι μόνο εκείνο το καλοκαίρι. Συνεχίζει να μ' αρέσει και να ακούω τα τραγούδια του συγκροτήματος"

"Φαίνεται πως του αρέσεις κι εσύ!"

"Μπα, απλώς ήθελε να είναι ευγενικός."

"Υπάρχουν άλλα είκοσι τραπέζια εδώ πέρα, αλλά δεν τον είδα να θέλει να είναι ευγενικός με όλους αυτούς."

"Χαχαχ άντε έλα να φύγουμε χαζή κουράστηκα"

"Χωρίς να τον χαιρετήσεις;"

"Δεν θέλω να φανώ λυσσάρα. Ας σηκώσουμε όλοι μαζί τα ποτήρια και τελείωσε το πράγμα"

"Χάνεις μια μεγάλη ευκαιρία!"

"Όχι, άντε πάμε τώρα να φύγουμε"

Φύγαμε όλοι μαζί από το μπαράκι και στη συνέχεια χωριστήκαμε. Εμείς πήγαμε στο σπίτι της Δήμητρας και τα αγόρια στο κάμπινγκ που έμεναν. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν εκείνον. Πώς πέρασε τόσος καιρός; Ήμουν έφηβο κοριτσάκι όταν ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει κάθε φορά που τον άκουγα να τραγουδάει και τώρα ξαφνικά τον είδα από κοντά, αλλά δεν είχα το θάρρος να του μιλήσω. Τι χαζή που ήμουν;

Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε με τα κορίτσια για τη θάλασσα. Ήταν μια όμορφη μέρα και ο ήλιος έκαιγε.

"Εμείς θα μπούμε, εσύ τι θα κάνεις;"

"Λέω να κάτσω λίγο έξω και να μπω πιο μετά"

"Όπως θέλεις"

Κάθισα στην ξαπλώστρα και έβαλα τα ακουστικά μου στ' αυτιά. <>, ακόμη σ' αγαπώ. Το αγαπημένο μου τραγούδι. Άρχισα να σιγοτραγουδάω τους στίχους χωρίς να τους ξέρω και έκλεισα τα μάτια μου για να σκεφτώ εκείνον να μου τους τραγουδάει, όταν ένιωσα κάποιον να με ακουμπάει.

"Ancora ti amo;"

Δεν το πιστεύω! Ο Αntonio Moretti μου μίλησε!

"Ναι, το αγαπημένο μου!"

"Έκανε μεγάλη επιτυχία. Μ' αρέσουν οι στίχοι του πάρα πολύ"

"Κι εμένα θα μου άρεσαν, αν καταλάβαινα τι λένε!"

Τι λέω Θεέ μου;

"Χαχαχα, λένε για μια μεγάλη αγάπη που παρά τα εμπόδια που συνάντησε τελικά κατάφερε να επιβιώσει, αλλά δυστυχώς αυτοί οι δυο δεν μπόρεσαν ποτέ να είναι μαζί"

"Ωραίο τραγούδι.. Antonio σε ακούω από όταν ήμουν έφηβη.."

"Νιώθω παππούς!"

"Δεν εννοούσα αυτό!"

"Ηρέμησε το ξέρω. Πόσο χρονών είσαι;"

"24"

"Είσαι μικρούλα"

"Σιγά κι εσύ είσαι 29!"

"Πως ξέρεις την ηλικία μου;"

"Είσαι γεννημένος 8 Μαΐου το 1994"

"Πρέπει να αρχίσω να φοβάμαι για τη ζωή μου; Ξέρεις πολλά για 'μένα!"

Είπε και μου χαμογέλασε.

"Όχι θέλω απλά να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί, απ' όταν ήμουν έφηβη το ονειρευόμουν αυτό, να σε γνωρίσω από κοντά"

"Πολύ ευχαρίστως!"

Ήρθε κοντά μου και έφερε το κεφάλι του κοντά στο δικό μου, ενώ εγώ με τρεμάμενα χέρια προσπαθούσα να ρυθμίσω την μπροστινή κάμερα του κινητού μου. Χαμογελάσαμε και οι δύο στη φωτογραφία αλλά ο Antonio μου είπε:

"Όχι δεν μ' αρέσει, άλλη μία;"

"Βέβαια!"

Ξανάβαλα την κάμερα και αυτή τη φορά ενώ εγώ χαμογέλασα όπως και προηγουμένως εκείνος μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

"Ναι νομίζω πως αυτή είναι υπέροχη!"

"Σε ευχαριστώ για τις φωτογραφίες Antonio"

"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Με φωνάζουν οι φίλοι μου, συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω. Θα τα ξαναπούμε" είπε και μου έκλεισε το μάτι.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μόλις έφυγε ο Antonio τα κορίτσια βγήκαν από τη θάλασσα. 

"Τι έγινε ρε; Τι ήθελε αυτός;" 

"Έλενα δες" Είπα και της έδειξα τις δύο φωτογραφίες, ενώ απάντησα στην ερώτηση της. 

"Σε γουστάρει" 

"Όχι ρε.." 

"Απλώς ήθελε να είναι ευγενικός; Σύνελθε! Θα βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο αν δεν κάνεις κάτι μαζί του" 

"Μα τι μπορώ να κάνω;" 

"Να δείξεις κι εσύ ενδιαφέρον, αν και με τη φόρα που έχει πάρει αυτός το δικό του ενδιαφέρον φτάνει και περισσεύει!" 

"Λες;" "Τι άλλο πρέπει να κάνει για να πειστείς; Να σε φιλήσει κανονικά; Ξεκόλλα και άρπαξε την ευκαιρία, αφού κι εσύ τον θες" 

Είχε δίκιο. Σε όλα. Τον θέλω και απ' ότι φαίνεται με θέλει κι αυτός. 

"Εντάξει αν ξανακάνει κίνηση θα προσπαθήσω να του δείξω πως με ενδιαφέρει. 

Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε πάλι για την παραλία. Έβαλα το καινούριο μπικίνι που αγόρασα με τα κορίτσια χθες το απόγευμα και από κάτω ένα σορτσάκι. Είναι πολύ ωραίο! Κόκκινο με κρόσσια. Μου πηγαίνει πολύ. Δυστυχώς σήμερα αδιαθέτησα και δεν θα μπορέσω να μπω στην θάλασσα για μερικές μέρες. Έτσι πήρα ένα βιβλίο της Δήμητρας και πήγα απλά και μόνo για παρέα. Τα παιδιά μπήκαν στη θάλασσα και παρόλο που ο Παύλος προσφέρθηκε να μείνει έξω για να μου κάνει παρέα δεν τον άφησα. 

Έκατσα στην ξαπλώστρα και ξεκίνησα το βιβλίο. 

"Φαίνεται ενδιαφέρον" Είπε κάποιος και σήκωσα το κεφάλι μου για να δω ποιος ήταν. Ο Antonio στεκόταν χαμογελαστός ακριβώς δίπλα μου.

"Τι;" 

"Το βιβλίο λέω. Φαίνεται πως είναι πολύ ενδιαφέρον για να σε κρατάει μακριά από τη θάλασσα και τους φίλους σου."

"Ναι όντως το βιβλίο είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν μπαίνω στη θάλασσα για γυναικολογικούς λόγους" 

"Ωχ κατάλαβα. Θες να σου κάνω παρέα;" 

"Βέβαια! Λοιπόν ήρθες στην Ελλάδα για διακοπές;" 

"Δυστυχώς όχι. Ήρθαμε για να γυρίσουμε το καινούριο μας video clip εδώ" 

"Και πόσο καιρό θα μείνετε;" 

"Υπολογίζουμε γύρω στον ένα μήνα αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμη. Εσύ μένεις εδώ; 

"Εννοείς στην Κέρκυρα;" 

"Ναι" 

"Όχι δεν είμαι από εδώ ούτε και μένω εδώ. Είμαι από τα Τρίκαλα, μια πόλη της Ελλάδος, αλλά σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη οπότε τώρα μένω εκεί" 

Συνεχίσαμε να μιλάμε για λίγο με τον Antonio για τις σπουδές και τη ζωή μου, όταν ένιωσα μια ξαφνική αδιαθεσία. 

"Συγνώμη, αλλά δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Νομίζω πως πρέπει να επιστρέψω σπίτι" 

"Θες να πάμε μαζί;" 

"Φυσικά. Μόνο περίμενε να ειδοποιήσω τα παιδιά" 

Έκανα νόημα στη Δήμητρα πως φεύγω και αφού μάζεψα τα πράγματα μου ξεκινήσαμε με τον Antonio για το σπίτι.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Εδώ μένεις;"
"Ναι εδώ"
"Κοντά είναι το σπίτι της φίλης σου από την παραλία"
"Είναι σχεδόν δίπλα"
"Πώς είσαι τώρα;"
"Καλύτερα, αλλά λέω να πάω να ξαπλώσω"
"Θα τα πούμε αύριο τότε. Περαστικά σου Σέβη"
"Σε ευχαριστώ Antonio"
Τον χαιρέτησα και μπήκα στο σπίτι, ενώ προσπαθούσα να επαναφέρω την καρδιά μου στους κανονικούς της ρυθμούς. Τι μου κάνει αυτός ο άνθρωπος; 
Ξάπλωσα στον καναπέ του σαλονιού και άνοιξα τον υπολογιστή της Δήμητρας.
"Antonio Moretti" πληκτρολόγησα στη γραμμή αναζήτησης.
Μα γιατί να είναι τόσο όμορφος; Ψηλός, με μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια, τα οποία έχουν ανάψει φωτιά στην καρδιά μου. Τα λίγα γένια του καλύπτουν το πιγούνι του και τον κάνουν να φαίνεται πιο άγριος απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Τέλος! Είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς αυτός ο άνδρας..
Το βράδυ τα παιδιά επέμεναν να βγούμε. Δεν είχα και πολύ όρεξη, αλλά δεν ήθελα να μείνω μόνη μου στο σπίτι. Έτσι ντύθηκα και βγήκα μαζί τους έξω.
Καθίσαμε στο γνωστό μας μπαράκι και παραγγείλαμε τα ποτά μας. Ο Παύλος παρακαλούσε να χορέψουμε μαζί αλλά επειδή εγώ αρνιόμουν συνεχώς με σήκωσε με το ζόρι. 
"Μα δεν θέλω ρε παιδί μου!"
"Έλεος ρε Σέβη. Σε παρακαλάω τόση ώρα. Κάνε μου μια φορά το χατήρι δηλαδή!"
Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Antonio. Ήταν στο ίδιο μπαράκι με 'μας! Όπως την προηγούμενη φορά! Η καρδιά μου πάλι άρχισε να χτυπάει σαν τρελή.
"Με ακούς που σου μιλάω;"
"Συγνώμη Παύλο τι είπες;"
"Καλά ρε Σέβη με γράφεις; Σου μιλάω τόση ώρα"
"Συγνώμη δεν σε άκουσα"
Ο Παύλος επανέλαβε ακόμη μια φορά αυτό που είπε προηγουμένως, αλλά όπως ήταν φυσικό δεν μπόρεσα να ακούσω ούτε λέξη. Έβλεπα τον Antonio να έρχεται προς το μέρος μας και ένιωθα τα πόδια μου να παραλύουν.
"Μου επιτρέπεις;" είπε ο Antonio ευγενικά στον Παύλο και εκείνος φανερά δυσαρεστημένος με άφησε.
Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται όταν ο Antonio πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση μου. 
"Πώς είσαι τώρα;"
"Εμ, καλύτερα είμαι. Πολύ καλύτερα"
"Αλήθεια χαίρομαι! Θες να πάμε μια βόλτα ή θα είναι αγένεια για τους φίλους σου;"
"Δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα. Πάμε"
Ο Antonio έπιασε το χέρι μου και βγήκαμε μαζί από το μπαράκι.
"Ξέρεις νιώθω κάπως περίεργα.."
"Τι εννοείς;"
"Δεν μπορώ να στο εξηγήσω ακριβώς, αλλά να σε σκέφτομαι πολύ συχνά και μου είναι περίεργο"
"Εσύ σκέφτεσαι εμένα;"
"Ναι γιατί σου κάνει τόση εντύπωση;"
"Δεν ξέρω είναι περίεργο" είπα και του χαμογέλασα.
"Το ξέρεις πως είσαι πανέμορφη όταν χαμογελάς; Δηλαδή γενικά είσαι πανέμορφη, αλλά όταν χαμογελάς ακόμη περισσότερο!"
"Σε ευχαριστώ πολύ! Εσύ το ξέρεις πως είσαι πανέμορφος ό,τι κι αν κάνεις;"
"Σε ευχαριστώ αλλά δεν το νομίζω"
"Όχι είναι αλήθεια!"
"Σε ευχαριστώ όπως και να 'χει"
"Μην με ευχαριστείς.."
"Θέλω τόσο πολύ να βγάλω από μέσα μου αυτά που νιώθω, αλλά νομίζω πως δεν φτάνουν οι λέξεις"
Ένιωθα τα πόδια μου να μην με κρατάνε και την ανάσα μου να κόβεται. "Όχι μην λιποθυμήσεις τώρα σε παρακαλώ!"
Ο Antonio με πλησίασε και έσκυψε προς το μέρος μου. "Θα με φιλήσει, Θεέ μου!" 
"Σέβη! Εδώ είσαι; Σε ψάχνω τόση ώρα!"
Ο Παύλος ήρθε την καταλληλότερη στιγμή με σκοπό να μου χαλάσει τα σχέδια. Τι εκνευριστικό!
"Τι τρέχει Παύλο;"
"Τίποτα, απλώς ανησύχησα και ήρθα να σε βρω"
"Δεν είμαι μόνη, γιατί ανησύχησες;"
"Ναι είσαι με αυτόν. Γιατί να σε εμπιστευτώ στα χέρια του;"
Ευτυχώς ο Antonio δεν ξέρει Ελληνικά, εφόσον τόσο καιρό εμείς επικοινωνούμε στα Αγγλικά, γλώσσα που ξέρουμε και οι δύο και δεν κατάλαβε τι λέγαμε με τον Παύλο. 
"Θα έρθεις; Τα κορίτσια φεύγουν"
"Γιατί από τώρα;"
"Κουράστηκαν"
"Εντάξει Παύλο. Πήγαινε εσύ και έρχομαι"
Γύρισα προς τον Antonio ο οποίος μας παρακολουθούσε σιωπηλός.
"Συγνώμη για αυτό"
"Ήταν το αγόρι σου;"
"Όχι όχι! Είμαστε μόνο φίλοι"
"Πάντως απ' ότι κατάλαβα δεν πρέπει να με συμπαθεί και πολύ"
"Γιατί το λες αυτό;"
"Από τον τρόπο που με κοιτούσε"
"Μην δίνεις σημασία στον Παύλο. Τέλος πάντων πρέπει να πηγαίνω. Οι φίλες μου θα φύγουν"
"Περίμενε. Θα τα πούμε αύριο;"
"Στην παραλία το πρωί"
"Ωραία θα είμαι εκεί" είπε και μου χαμογέλασε.
"Κι εγώ το ίδιο"
Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και τον καληνύχτισα.
Επέστρεψα στο μπαρ και είδα την Έλενα να μιλάει με το Στράτο και την Δήμητρα σε ένα διπλανό τραπέζι να συζητάει με κάτι αγόρια.
"Κορίτσια θα φύγουμε;"
"Όχι ακόμη ρε, γιατί;"
"Ο Παύλος μου είπε ότι κουραστήκατε και πως θέλετε να φύγουμε"
"Παύλο, πότε σου είπαμε εμείς τέτοιο πράγμα;" τον ρώτησε θυμωμένα η Έλενα.
"Δεν το είπατε, αλλά έπρεπε να της πω κάτι για να ξεκολλήσει από εκείνον"
"Πλάκα κάνεις; Από που και ως που μας χρησιμοποίησες;" 
Είχα γίνει έξαλλη με αυτά που άκουγα!
"Δεν το πιστεύω! Από που και ως που ανακατεύεσαι στη ζωή μου; Δικό μου θέμα είναι το αν θα κάνω κάτι μαζί του ή όχι. Δεν σε αφορά!"
"Με αφορά!"
"Από που και ως που;"
"Είμαι φίλος σου και σε νοιάζομαι. Γιατί όταν αυτός πάρει αυτό που θέλει από 'σένα θα σε παρατήσει και τότε δεν θα μπορείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Δεν θα αφήσω κανέναν να παίξει μαζί σου!" 
"Θα στο πω για τελευταία φορά Παύλο,αυτό είναι δικό μου θέμα και δεν αφορά κανέναν! Δεν σου ζήτησα ποτέ να γίνεις ο ήρωάς μου. Μια χαρά τα κατάφερνα ως τώρα, έτσι θα συνεχίσω!
Άρπαξα την τσάντα μου και τα κλειδιά της Δήμητρας και ξεκίνησα για το σπίτι.
"Περίμενε ρε Σέβη, που πας;"
"Σπίτι! Τι θες πάλι;"
"Κοίτα, εγώ απλά νοιάζομαι για 'σένα"
"Δεν με ενδιαφέρει. Η ζωή είναι δική μου και αν γουστάρω να κάνω κάτι με τον Antonio δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με εμποδίσεις!"
Έφυγα θυμωμένη και μπήκα στο σπίτι της Δήμητρας.
Ήμουν τόσο θυμωμένη με τον Παύλο, αλλά και τόσο ενθουσιασμένη με τον Antonio. Πήγε να με φιλήσει! Στ' αλήθεια το έκανε! Μακάρι να το επαναλάβει αύριο..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το άλλο πρωί ετοιμαστήκαμε για την παραλία, εγώ φυσικά δεν μπορούσα ούτε σήμερα να μπω στη θάλασσα. Φτάσαμε με τα κορίτσια και είδαμε τον Παύλο με τον Στράτο που ήταν ήδη εκεί. 
"Μου την έχει δώσει άγρια" 
"Ο Παύλος; Λογικό" 
"Δεν μπορώ, θέλω να τον χτυπήσω!" 
"Ήρεμα.. Μην του δίνεις σημασία απλά" Η Δήμητρα προσπαθούσε να χαλαρώσει τα νεύρα μου που από χθες το βράδυ είναι σπασμένα εξαιτίας του Παύλου. 
Έκατσα στην ξαπλώστρα μου χωρίς καν να τον κοιτάξω και περίμενα. 
Ο Antonio μου είχε πει να βρεθούμε σήμερα το πρωί στην παραλία, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη. Ξάπλωσα μπρούμυτα στην ξαπλώστρα. Εφόσον δεν μπορώ να μπω στη θάλασσα ήταν ευκαιρία να κάνω ηλιοθεραπεία. 
"Ελπίζω να έχεις βάλει αντηλιακό" Άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει. 
"Γεια σου Antonio" 
"Γεια σου Σέβη. Ελπίζω να έβαλες αντηλιακό, ο ήλιος καίει σήμερα" 
"Το ξέχασα τελείως!" 
"Αν θέλεις μπορώ να σε βοηθήσω" 
"Φυσικά σε ευχαριστώ" Έδωσα στον Antonio το αντηλιακό μου και ξάπλωσα ξανά. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει ανεξέλεγκτα όταν εκείνος άγγιξε με το χέρι του την πλάτη μου. Οι κινήσεις του ήταν προσεκτικές και απαλές, σαν χάδι. 
"Ορίστε λοιπόν! Δεν θέλουμε να καείς" 
"Σε ευχαριστώ και πάλι Antonio" 
"Δεν κάνει τίποτα. Ή μάλλον κάνει" 
"Τι;" 
"Τι έχεις κανονίσει για απόψε;" 
"Ακόμη τίποτα, γιατί;" 
"Έλεγα αν θέλεις να βγούμε, ξέρεις.. οι δυο μας" 
"Απόψε;" 
"Ναι. Τι λες;" Ανέπνεε και απάντα. 
"Και που θα πάμε;" Τι ηλίθια που είμαι. Τι βλακεία τον ρώτησα μόλις τώρα; 
"Θα ήθελα να μου δείξεις αυτό το όμορφο νησί και να μάθω λίγα πράγματα για τις πολλές ομορφιές της Ελλάδας. Βασικά σημασία δεν έχει το που θα πάμε, αλλά το μαζί" 
"Ναι φυσικά. Δίκιο έχεις" 
"Λοιπόν τι λες;" 
"Γιατί όχι;" 
"Ωραία. Θα περάσω να σε πάρω στις εννιά. Είναι εντάξει;" 
"Ναι μια χαρά" 
"Τέλεια. Θα τα πούμε στις εννιά" Με φίλησε στο μάγουλο και έφυγε. 
Δεν μπορώ να το πιστέψω! Θα βγω ραντεβού με τον Antonio Moretti! Ποιος να μου το 'λεγε; Κρατιόμουν με το ζόρι να μην αρχίσω να χορεύω στη μέση της παραλίας.. 
"Ει Σεβ, ακόμη μου κρατάς κακία;" 
"Κοίτα Παύλο δεν μπορώ να ασχολούμαι με 'σένα και τις βλακείες σου. Αν θέλεις να φέρεσαι ανώριμα, μην απορείς γιατί θυμώνουν οι άλλοι μαζί σου" 
"Συγνώμη. Το ξέρω πως δεν έπρεπε να ανακατευτώ. Αλλά είναι που νοιάζομαι για εσένα και δεν θέλω να πληγωθείς. Μπορείς να με συγχωρέσεις;" 
"Μπορώ. Αλλά στο εξής δεν θέλω να μπλεχτείς ξανά στη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο" 
"Εντάξει, αλλά κι εσύ υποσχέσου μου πως δεν θα το προχωρήσεις μαζί του" 
"Τι λες ρε Παύλο; Λογαριασμό θα σου δώσω; Μην ξεκινάς πάλι τα ίδια!" 
"Εντάξει συγνώμη. Πάμε για μπύρες απόψε;" 
"Απόψε; Δεν μπορώ.." 
"Γιατί;" 
"Δουλειά σου Παύλο" 
"Εντάξει. Κάποια άλλη φορά τότε" 
"Ναι. Εγώ λέω να φύγω σιγά σιγά. Πες στα κορίτσια πως πήγα σπίτι" 
"Θα τους το πω. Σέβη, όποτε θες πάρε με τηλέφωνο!" 
"Εντάξει. Γεια σου Παύλο" 
Έφυγα γιατί δεν ήθελα να συνεχίσω να τον ακούω. Έχει παραγίνει το κακό με τον Παύλο. Νομίζει πως επειδή αρέσω σε εκείνον, τον θέλω κι εγώ. Πως μπορώ να τον θέλω; Όταν και μόνο που με κοιτάζει ο Antonio λιώνω; Αχ, αυτός ο Antonio, είναι ο πιο όμορφος άνδρας που έχω δει ποτέ μου.. Έχει απίστευτα σαγηνευτική φωνή και το χάρισμα όπου πηγαίνει να τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του, μαζί και το δικό μου. Ανυπομονώ να έρθει το βράδυ όσο τίποτε άλλο. Ίσως επαναλάβει την κίνηση που έκανε χθες να με φιλήσει, αλλά αυτή τη φορά δεν θα μας διακόψει κανένας.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γύρισα στο σπίτι και έψαξα στην βαλίτσα μου κάτι να φορέσω. Είχα πετάξει όλα μου τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι, ενώ δεν μπορούσα να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για το αποψινό μου ραντεβού. Άκουσα το κλειδί στην πόρτα, είχαν έρθει τα κορίτσια. Η Έλενα μπήκε στο δωμάτιο και άφησε τα γυαλιά της στο κομοδίνο. "Τι γίνεται εδώ; Γιατί έχεις μετατρέψει το δωμάτιό μας σε μπουτίκ;"
"Βοήθησέ με. Δεν ξέρω τι να βάλω" "Γιατί; Θα πας κάπου;"
"Εε.. ναι"
"Θα μου πεις ή πρέπει να στα βγάζω με το τσιγκέλι;"
"Θα βγω"
"Με ποιον;"
"Εε.. με τον Antonio"
"Άκουσα καλά; Θα βγεις ραντεβού με τον Ιταλό; Δήμητρα άκουσες;"
Η Δήμητρα ήρθε από την κουζίνα.
"Τι έγινε;"
"Η Σέβη θα βγει με τον κούκλο τραγουδιστή"
"Έλα ρε; Αυτό είναι τέλειο! Τι θα φορέσεις;"
"Αυτό ψάχνω όπως βλέπεις"
"Θα σε βοηθήσουμε εμείς ρε"
"Λοιπόν, εφόσον είμαστε σε νησί τι πρέπει να φορέσεις;" Με ρώτησε η Έλενα.
"Σορτσάκι;"
"Συγκεντρώσου. Θα βγεις για πρώτη φορά με έναν κούκλο, Ιταλό, τραγουδιστή και θα φορέσεις σορτς;" "Ε.. και τι να βάλω;"
"Φόρεμα βέβαια! Αυτό το ροζ για παράδειγμα φαίνεται εξαιρετικό. Τι λες κι εσύ Δήμητρα;"
"Για δοκίμασέ το"
Έβαλα το φόρεμα που μου έδειξε η Έλενα και το παρατήρησα προσεχτικά. Είναι στενό μέχρι τη μέση και δείχνει το σώμα μου πολύ όμορφο.
"Τέλειο! Θα σου κάνουμε τα μαλλιά ελαφριές μπούκλες και θα βάλεις τα ασημένια σανδάλια μου!"
"Είσαι σίγουρη;"
Κοίταξα την Έλενα με απορία.
"Γιατί; Τι δεν σου άρεσε από όσα είπα;" "Όχι εντάξει.. Ωραία είναι όλα" Περάσαμε όλο το απόγευμα ετοιμάζοντας με για το ραντεβού μου με τον Antonio. Στις εννιά παρά δέκα ήμουν έτοιμη και περίμενα στην πόρτα. "Κορίτσια δεν ξέρω.. ανησυχώ" "Ηρέμησε, όλα καλά θα πάνε"
"Κι αν δεν πάνε;"
"Γιατί είσαι τόσο απαισιόδοξη;"
"Τι θα συζητάμε; Που θα κάτσουμε; Τι θα παραγγείλουμε;"
"Η κουβέντα θα πηγαίνει μόνη της δεν χρειάζεται φαντασία. Θα κάτσετε κάπου όμορφα δεν έχει σημασία το που και θα παραγγείλετε από τον κατάλογο"
Με κοίταξε με αγανάκτηση η Έλενα. "Μην με ειρωνεύεσαι! Και αν κάνει κίνηση;"
"Τότε θα είσαι πολύ τυχερή"
"Όχι. Θα αγχωθώ και δεν θα γίνω ρεζίλι"
"Ρε χαλάρωσε. Ούτε στις πανελλήνιες δεν έκανες έτσι"
"Έχει περίοδο!" είπε κοροϊδευτικά η Δήμητρα.
"Δημητρώ κόψε την πλάκα" την αγριοκοίταξα.
"Σέβη, αν δεν ηρεμήσεις, είναι φυσικό να μην περάσεις καλά και να καταστρέψεις το ραντεβού σου. Χαλάρωσε και απόλαυσε την βραδιά" Τα κορίτσια είχαν τόσο δίκιο, αλλά εγώ δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος. Ήταν από το άγχος; την αγωνία; την ανησυχία; την ανυπομονησία; Δεν είχα ιδέα. Αυτό που ήξερα είναι πως τα δέκα αυτά λεπτά ήταν τα χειρότερα καθώς ένα σωρό άσχημα σενάρια για την αποψινή βραδιά έκαναν πρεμιέρα στο μυαλό μου, με πρωταγωνιστές τον Antonio και εμένα.
Η πόρτα χτύπησε, εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα και την άνοιξα με τρεμάμενα χέρια...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Γεια" 
"Γεια σου Σέβη" 
"Τι κάνεις;" 
"Τώρα που σε βλέπω πολύ καλύτερα! Εσύ;" 
"Κι εγώ καλά" 
"Λοιπόν που θα πάμε;" 
"Δεν ξέρω.. Που θέλεις;" 
"Είμαστε στην Ελλάδα. Ξέρεις τα μέρη πολύ καλύτερα απ' ότι εγώ. Πήγαινέ με όπου θέλεις" 
"Μα δεν ξέρω τι σου αρέσει και τι όχι" 
"Θα μάθεις.." 
"Ωραία, τι λες να πάμε για σουβλάκια;" 
"Σουβλάκια; Καλή ιδέα!" 
"Ωραία, έλα ξέρω ένα καλό μαγαζάκι κοντά στην παραλία" 
Καθίσαμε στο τραπέζι και αφού παραγγείλαμε και περιμέναμε να μας φέρουν το φαγητό μας αρχίσαμε να μιλάμε. 
"Πες μου Σέβη, ακούς ακόμη τη μουσική μου, όπως την άκουγες κάποτε;" 
"Αστειεύεσαι; Εννοείτε! Λατρεύω κάθε τραγούδι σας.. Λατρεύω την μελωδία, τη μουσική και μπορεί να μην καταλαβαίνω τα λόγια αλλά έχουν τον τρόπο να με μαγεύουν" 
"Μόνο τη μελωδία αγαπάς;" 
"Και τις φωνές σας εννοείτε. Μα δεν μπορώ να το πιστέψω πως έχω βγει με τον διάσημο τενόρο Antonio Moretti!" 
"Χαχαχα, Σέβη είμαι ένας απλός άνθρωπος.." 
"Όχι δεν είσαι! Είσαι ένα θαύμα. Από μικρό έτσι σε φώναζαν" 
"Κι εσύ πως το ξέρεις;" 
"Ξέρω πολύ περισσότερα για 'σένα απ' ότι νομίζεις" 
"Αδικία.. Πιστεύω πως πρέπει να μάθω κι εγώ για 'σένα" 
"Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι το σημαντικό για να μάθεις" 
"Έλα τώρα! Έχω μπροστά μου, μια όμορφη, έξυπνη, νέα, και γεμάτη ζωντάνια γυναίκα! Όλο και κάτι θα υπάρχει.." 
"Λοιπόν εγώ από μικρή ήθελα να γίνω γιατρός. Και προσπάθησα πολύ γι' αυτό. Όπως ήδη γνωρίζεις κατάφερα να περάσω στη σχολή που ήθελα.." 
"Και τώρα;" 
"Αυτό το Σεπτέμβριο θα κάνω το αγροτικό μου και μετά θα πάρω ειδικότητα" 
"Μάλιστα.. μια πανέμορφη γιατρός λοιπόν!" 
"Και ένας πανέμορφος τενόρος!" Με κοίταξε με τα εκφραστικά του μάτια και αφού μου χάρισε ένα υπέροχο χαμόγελο έσπρωξε τα γυαλιά του πάνω στη μύτη του. 
Όταν ήρθαν επιτέλους τα σουβλάκια μας τον είδα να επεξεργάζεται το κρέας με περιέργεια. 
"Δεν θα φας;" 
"Ναι αλλά πως.." 
"Θα το πιάσεις από το καλαμάκι και θα το φας. Με τα χέρια!" 
"Με τα χέρια ενώ γύρω υπάρχει τόσος κόσμος;" 
"Α, λυπάμαι κύριε τενόρε της υψηλής κοινωνίας και των ανώτατων κοινωνικών στρωμάτων αλλά θα πρέπει να ξεχάσετε για λίγο τους καλούς σας τρόπους" Γέλασε και υπάκουσε. 
Δεν μπορούσα να σταματήσω να τον χαζεύω την ώρα που προσπαθούσε να φάει το σουβλάκι. "Θέλεις να πάμε κάπου αλλού; Να φας όπως έχεις συνηθίσει;" 
"Όχι όχι.. μ'αρέσει αυτό το σουβλάκι!" 
"Εντάξει τότε" 
Άφησε κάτω το μισοτελειωμένο του σουβλάκι και με κοίταξε. 
"Τι έχω;" 
"Είσαι τόσο όμορφη" 
Δεν απάντησα, απλώς έσκυψα το κεφάλι μου και σχημάτισα ένα διστακτικό μειδίαμα. 
Όταν τελειώσαμε, φυσικά εκείνος σαν αληθινός κύριος δεν με άφησε να πληρώσω τίποτα. 
"Τι θέλεις να κάνουμε τώρα;" Με ρώτησε με χαμόγελο μικρού παιδιού που ανυπομονεί για κάτι. 
"Ε, δεν ξέρω.. Τι θα 'λεγες να πάμε μια βόλτα στην παραλία;" 
"Στην παραλία;" 
"Ναι, είναι ωραία τώρα το βράδυ. Αν δεν θέλεις όμως.." 
"Καταπληκτική ιδέα! Πάμε" 
Μου έδωσε το χέρι του και εγώ γλίστρησα το δικό μου απαλά στην παλάμη του. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα στην θάλασσα. 
"Είναι όμορφη βραδιά" 
"Πολύ όμορφη" συμπλήρωσε εκείνος. 
Καθώς περπατούσαμε έχασα την ισορροπία μου και εκείνος με κράτησε απαλά από τη μέση. "Καλύτερα να προσέχεις. Η άμμος που βρέχεται από νερό δεν είναι σταθερή. Θα σου κρατάω το χέρι" "Ευχαριστώ.." του απάντησα ενώ το στομάχι μου έκανε σβούρες.