ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
"Επιτέλους φτάσαμε!" Φώναξε η καλύτερη μου φίλη Έλενα.
"Το πρώτο μας καλοκαίρι μαζί!" Της απάντησα εγώ με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Στο λιμάνι μας περίμενε η Δήμητρα, η καινούρια μας φίλη την οποία είχαμε γνωρίσει στη σχολή. Με τη Έλενα είμαστε φίλες από πολύ παλιά, από το δημοτικό και είμαστε αχώριστες. Περάσαμε ακόμη και στην ίδια σχολή! Προσπαθήσαμε πάρα πολύ και τελικά τα καταφέραμε, περάσαμε ιατρική στη Θεσσαλονίκη, νοικιάσαμε στο ίδιο διαμέρισμα και αυτό είναι το πρώτο καλοκαίρι που θα περάσουμε μαζί. Είναι η τελευταία μας χρονιά στη σχολή, είμαστε και οι δύο 24 χρονών και αυτές τις διακοπές τις σχεδιάζαμε καιρό τώρα. Ας είναι καλά η Δήμητρα που προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει στο εξοχικό των γονιών της στην Κέρκυρα. Δεν μας νοιάζει το πόσο θα μείνουμε εφόσον δεν θα χρειαστεί να πληρώνουμε το μέρος που θα μένουμε. Μαζί μας ήρθαν και δυο φίλοι μας από τη σχολή, ο Παύλος και ο Στράτος αλλά αυτοί δεν θα μείνουν στης Δήμητρας.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι της Δήμητρας μας έδειξε το δωμάτιο που θα κοιμόμασταν εμείς, είναι των γονιών της. Φυσικά εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να κοιμηθούμε μαζί, ποτέ δεν είχαμε. Αφήσαμε τις βαλίτσες μας και δεν χάσαμε χρόνο, βάλαμε γρήγορα τα μαγιό μας και ξεκινήσαμε για την παραλία, εξάλλου μας περίμεναν τα αγόρια. Το σπίτι της Δήμητρας είναι πολύ κοντά στη θάλασσα, περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια.
Όταν φτάσαμε ο Παύλος ήταν ήδη εκεί ξαπλωμένος σε μια ξαπλώστρα.
"Αράξτε" μας είπε με το γνωστό στυλάκι του μάγκα.
"Γιαυτό ήρθαμε" του απαντάω.
Ξέρω πως ο Παύλος είναι τσιμπημένος μαζί μου. Μου το έχουν πει όλοι, το καταλαβαίνω κι εγώ, όμως ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε ποτέ.
"Που είναι ο Στράτος;" ρώτησε η Έλενα. Η αγαπημένη μου κολλητή είναι ερωτευμένη με τον Στράτο, από τη μέρα που πάτησε το πόδι της στη σχολή αλλά δεν του το έχει πει ακόμη.
"Έρχεται σε λιγάκι, πάμε εμείς για καμιά βουτιά;"
"Δεν έχω και πολύ όρεξη τώρα, ίσως πιο μετά."Απάντησα στον Παύλο.
"Μας σνομπάρεις;"
"Ποτέ αγαπητέ μου."
"Τότε μπες στο νερό πριν σε πετάξω μέσα με το ζόρι."
"Τι μας λες ρε έξυπνε;"
"Καλώς." Είπε και αφού με σήκωσε στα χέρια του σαν κούκλα, με πέταξε στη θάλασσα.
"Είσαι ηλίθιος αγόρι μου;" Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρότασή μου βούτηξε το κεφάλι μου στο νερό.
"Όχι βέβαια." Απάντησε εκείνος γελώντας.
Ο Παύλος έχει πολύ πλάκα. Πάντα με κάνει να γελάω και είναι πολύ όμορφος. Δεν είναι πολύ ψηλός, αλλά είναι γυμνασμένος, μελαχρινός και έχει όμορφα μαύρα μάτια, "τσαχπίνικα" όπως λέει ο ίδιος. Παρόλα αυτά εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να τον δω ερωτικά. Είναι πολύ καλός μου φίλος και περνάμε όμορφα μαζί αλλά μέχρι εκεί.
"Τι λέει Παύλο; Θα μας πνίξεις το κορίτσι μας σήμερα; Σέβη ζεις;"
"Προς το παρόν ναι, δεν βλέπω όμως να ζω για πολύ ακόμη αν συνεχίσει έτσι ο κύριος από εδώ." Όταν τελειώσαμε..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όταν τελειώσαμε το μπάνιο μας, πήγαμε να φάμε σε ένα ταβερνάκι και στη συνέχεια γυρίσαμε σπίτι. Παρόλο που ήμασταν κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι μας αποφασίσαμε να βγούμε σε ένα μπαράκι. Φόρεσα το κοντό μου ανάλαφρο άσπρο φορεματάκι και τα καφέ μου σανδάλια και αφού βάφτηκα ελαφρώς περίμενα στο σαλόνι με τα κορίτσια να έρθει ο Παύλος και ο Στράτος να βγούμε μαζί. Όταν τα παιδιά ήρθαν, κατεβήκαμε στο μπαράκι που βρισκόταν πάνω στην παραλία και απόψε είχε ζωντανή μουσική. Ήταν μια παρέα έφηβων παιδιών που έπαιζαν έντεχνα τραγούδια. Ήταν ένα όμορφο ζεστό βράδυ και εμείς χαλαρώναμε με τη συνοδεία της μουσικής.
"Αυτός εκεί σε κοιτάζει" μου είπε η Έλενα.
"Δεν με νοιάζει"
"Μα δεν τον κοίταξες καν. Ωραίος είναι"
"Έλενα, δεν με νοιάζει"
"Γιατί είσαι τόσο αντίθετη; Δεν σου είπα να τον παντρευτείς, να τον κοιτάξεις σου είπα"
"Αφού σου λέει δεν θέλει!"
"Παύλο μην ανακατέβεσε"
"Άστο ρε Έλενα"
"Δεν ξαναμιλάω, αλλά εσύ θα χάσεις"
"Είπες πως δεν ξαναμιλάς" της είπα κοροϊδευτικά.
"Εγώ φταίω που ασχολούμαι μαζί σου κορίτσι μου"
Ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε όταν ο σερβιτόρος μας έφερε κι άλλα ποτά, που εμείς δεν είχαμε παραγγείλει.
"Λάθος κάνετε δεν ζητήσαμε άλλα"
"Όχι κύριε, αυτά είναι κερασμένα" απάντησε στον Παύλο ο σερβιτόρος.
"Από ποιον;" ρώτησε η Έλενα.
"Από τον κύριο απέναντι" Είπε εκείνος και μας έδειξε έναν άνδρα απέναντι από το τραπέζι μας.
"Είδες που στα 'λεγα; Ενδιαφέρεται το παιδί!"
"Έλενα! Σταμάτα" την αγριοκοίταξα.
"Πρέπει να τον ευχαριστήσεις"
"Τα ποτά είναι για όλους, άρα όλοι πρέπει να τον ευχαριστήσουμε"
"Αυτός εσένα θέλει όμως, όχι τον Στράτο"
"Κοπέλα μου μπορεί ο άνθρωπος να κοίταζε την Δήμητρα ή εσένα!"
"Για τσέκαρε λίγο ποιον κοιτάζει ακόμη"
Γύρισα το βλέμμα μου προς τη μεριά που μας έδειξε ο σερβιτόρος.
"Λοιπόν;" με ρώτησε η Έλενα.
"Δεν το πιστεύω" "
Το ότι σε κοιτάζει; Στα 'λεγα εγώ"
"Άλλο δεν πιστεύω Έλενα!"
"Τι;"
"Τον ξέρω ήδη!"
"Από που;"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Antonio Moretti, Ιταλός τραγουδιστής του συγκροτήματος Rosso"
"Ιταλός τραγουδιστής; Κι εσύ από που τον ξέρεις; Από πότε ακούς ιταλικά τραγούδια;"
"Δεν θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι που πήγε η ξαδέρφη μου ταξίδι στην Ιταλία και όταν γύρισε μου έφερε ένα CD με τραγούδια τους;"
"Πότε;"
"Πριν από περίπου οχτώ χρόνια"
" Τότε ήσουνα πόσο; 16; Και συνεχίζουν να τραγουδάνε; Πόσο χρονών είναι αυτός;"
"29.. Όταν τον άκουσα πρώτη φορά ήταν στην αρχή της καριέρας του συγκροτήματός του και ήταν μόλις 21"
"Περίμενε κάτι θυμάμαι.. Εκείνο το καλοκαίρι έκανες σαν παλαβή γι' αυτόν!"
"Και όχι μόνο εκείνο το καλοκαίρι. Συνεχίζει να μ' αρέσει και να ακούω τα τραγούδια του συγκροτήματος"
"Φαίνεται πως του αρέσεις κι εσύ!"
"Μπα, απλώς ήθελε να είναι ευγενικός."
"Υπάρχουν άλλα είκοσι τραπέζια εδώ πέρα, αλλά δεν τον είδα να θέλει να είναι ευγενικός με όλους αυτούς."
"Χαχαχ άντε έλα να φύγουμε χαζή κουράστηκα"
"Χωρίς να τον χαιρετήσεις;"
"Δεν θέλω να φανώ λυσσάρα. Ας σηκώσουμε όλοι μαζί τα ποτήρια και τελείωσε το πράγμα"
"Χάνεις μια μεγάλη ευκαιρία!"
"Όχι, άντε πάμε τώρα να φύγουμε"
Φύγαμε όλοι μαζί από το μπαράκι και στη συνέχεια χωριστήκαμε. Εμείς πήγαμε στο σπίτι της Δήμητρας και τα αγόρια στο κάμπινγκ που έμεναν. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν εκείνον. Πώς πέρασε τόσος καιρός; Ήμουν έφηβο κοριτσάκι όταν ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει κάθε φορά που τον άκουγα να τραγουδάει και τώρα ξαφνικά τον είδα από κοντά, αλλά δεν είχα το θάρρος να του μιλήσω. Τι χαζή που ήμουν;
Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε με τα κορίτσια για τη θάλασσα. Ήταν μια όμορφη μέρα και ο ήλιος έκαιγε.
"Εμείς θα μπούμε, εσύ τι θα κάνεις;"
"Λέω να κάτσω λίγο έξω και να μπω πιο μετά"
"Όπως θέλεις"
Κάθισα στην ξαπλώστρα και έβαλα τα ακουστικά μου στ' αυτιά. <
"Ancora ti amo;"
Δεν το πιστεύω! Ο Αntonio Moretti μου μίλησε!
"Ναι, το αγαπημένο μου!"
"Έκανε μεγάλη επιτυχία. Μ' αρέσουν οι στίχοι του πάρα πολύ"
"Κι εμένα θα μου άρεσαν, αν καταλάβαινα τι λένε!"
Τι λέω Θεέ μου;
"Χαχαχα, λένε για μια μεγάλη αγάπη που παρά τα εμπόδια που συνάντησε τελικά κατάφερε να επιβιώσει, αλλά δυστυχώς αυτοί οι δυο δεν μπόρεσαν ποτέ να είναι μαζί"
"Ωραίο τραγούδι.. Antonio σε ακούω από όταν ήμουν έφηβη.."
"Νιώθω παππούς!"
"Δεν εννοούσα αυτό!"
"Ηρέμησε το ξέρω. Πόσο χρονών είσαι;"
"24"
"Είσαι μικρούλα"
"Σιγά κι εσύ είσαι 29!"
"Πως ξέρεις την ηλικία μου;"
"Είσαι γεννημένος 8 Μαΐου το 1994"
"Πρέπει να αρχίσω να φοβάμαι για τη ζωή μου; Ξέρεις πολλά για 'μένα!"
Είπε και μου χαμογέλασε.
"Όχι θέλω απλά να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί, απ' όταν ήμουν έφηβη το ονειρευόμουν αυτό, να σε γνωρίσω από κοντά"
"Πολύ ευχαρίστως!"
Ήρθε κοντά μου και έφερε το κεφάλι του κοντά στο δικό μου, ενώ εγώ με τρεμάμενα χέρια προσπαθούσα να ρυθμίσω την μπροστινή κάμερα του κινητού μου. Χαμογελάσαμε και οι δύο στη φωτογραφία αλλά ο Antonio μου είπε:
"Όχι δεν μ' αρέσει, άλλη μία;"
"Βέβαια!"
Ξανάβαλα την κάμερα και αυτή τη φορά ενώ εγώ χαμογέλασα όπως και προηγουμένως εκείνος μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
"Ναι νομίζω πως αυτή είναι υπέροχη!"
"Σε ευχαριστώ για τις φωτογραφίες Antonio"
"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Με φωνάζουν οι φίλοι μου, συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω. Θα τα ξαναπούμε" είπε και μου έκλεισε το μάτι.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μόλις έφυγε ο Antonio τα κορίτσια βγήκαν από τη θάλασσα.
"Τι έγινε ρε; Τι ήθελε αυτός;"
"Έλενα δες" Είπα και της έδειξα τις δύο φωτογραφίες, ενώ απάντησα στην ερώτηση της.
"Σε γουστάρει"
"Όχι ρε.."
"Απλώς ήθελε να είναι ευγενικός; Σύνελθε! Θα βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο αν δεν κάνεις κάτι μαζί του"
"Μα τι μπορώ να κάνω;"
"Να δείξεις κι εσύ ενδιαφέρον, αν και με τη φόρα που έχει πάρει αυτός το δικό του ενδιαφέρον φτάνει και περισσεύει!"
"Λες;" "Τι άλλο πρέπει να κάνει για να πειστείς; Να σε φιλήσει κανονικά; Ξεκόλλα και άρπαξε την ευκαιρία, αφού κι εσύ τον θες"
Είχε δίκιο. Σε όλα. Τον θέλω και απ' ότι φαίνεται με θέλει κι αυτός.
"Εντάξει αν ξανακάνει κίνηση θα προσπαθήσω να του δείξω πως με ενδιαφέρει.
Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε πάλι για την παραλία. Έβαλα το καινούριο μπικίνι που αγόρασα με τα κορίτσια χθες το απόγευμα και από κάτω ένα σορτσάκι. Είναι πολύ ωραίο! Κόκκινο με κρόσσια. Μου πηγαίνει πολύ. Δυστυχώς σήμερα αδιαθέτησα και δεν θα μπορέσω να μπω στην θάλασσα για μερικές μέρες. Έτσι πήρα ένα βιβλίο της Δήμητρας και πήγα απλά και μόνo για παρέα. Τα παιδιά μπήκαν στη θάλασσα και παρόλο που ο Παύλος προσφέρθηκε να μείνει έξω για να μου κάνει παρέα δεν τον άφησα.
Έκατσα στην ξαπλώστρα και ξεκίνησα το βιβλίο.
"Φαίνεται ενδιαφέρον" Είπε κάποιος και σήκωσα το κεφάλι μου για να δω ποιος ήταν. Ο Antonio στεκόταν χαμογελαστός ακριβώς δίπλα μου.
"Τι;"
"Το βιβλίο λέω. Φαίνεται πως είναι πολύ ενδιαφέρον για να σε κρατάει μακριά από τη θάλασσα και τους φίλους σου."
"Ναι όντως το βιβλίο είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν μπαίνω στη θάλασσα για γυναικολογικούς λόγους"
"Ωχ κατάλαβα. Θες να σου κάνω παρέα;"
"Βέβαια! Λοιπόν ήρθες στην Ελλάδα για διακοπές;"
"Δυστυχώς όχι. Ήρθαμε για να γυρίσουμε το καινούριο μας video clip εδώ"
"Και πόσο καιρό θα μείνετε;"
"Υπολογίζουμε γύρω στον ένα μήνα αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμη. Εσύ μένεις εδώ;
"Εννοείς στην Κέρκυρα;"
"Ναι"
"Όχι δεν είμαι από εδώ ούτε και μένω εδώ. Είμαι από τα Τρίκαλα, μια πόλη της Ελλάδος, αλλά σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη οπότε τώρα μένω εκεί"
Συνεχίσαμε να μιλάμε για λίγο με τον Antonio για τις σπουδές και τη ζωή μου, όταν ένιωσα μια ξαφνική αδιαθεσία.
"Συγνώμη, αλλά δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Νομίζω πως πρέπει να επιστρέψω σπίτι"
"Θες να πάμε μαζί;"
"Φυσικά. Μόνο περίμενε να ειδοποιήσω τα παιδιά"
Έκανα νόημα στη Δήμητρα πως φεύγω και αφού μάζεψα τα πράγματα μου ξεκινήσαμε με τον Antonio για το σπίτι.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γύρισα στο σπίτι και έψαξα στην βαλίτσα μου κάτι να φορέσω. Είχα πετάξει όλα μου τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι, ενώ δεν μπορούσα να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για το αποψινό μου ραντεβού. Άκουσα το κλειδί στην πόρτα, είχαν έρθει τα κορίτσια. Η Έλενα μπήκε στο δωμάτιο και άφησε τα γυαλιά της στο κομοδίνο. "Τι γίνεται εδώ; Γιατί έχεις μετατρέψει το δωμάτιό μας σε μπουτίκ;"
"Βοήθησέ με. Δεν ξέρω τι να βάλω" "Γιατί; Θα πας κάπου;"
"Εε.. ναι"
"Θα μου πεις ή πρέπει να στα βγάζω με το τσιγκέλι;"
"Θα βγω"
"Με ποιον;"
"Εε.. με τον Antonio"
"Άκουσα καλά; Θα βγεις ραντεβού με τον Ιταλό; Δήμητρα άκουσες;"
Η Δήμητρα ήρθε από την κουζίνα.
"Τι έγινε;"
"Η Σέβη θα βγει με τον κούκλο τραγουδιστή"
"Έλα ρε; Αυτό είναι τέλειο! Τι θα φορέσεις;"
"Αυτό ψάχνω όπως βλέπεις"
"Θα σε βοηθήσουμε εμείς ρε"
"Λοιπόν, εφόσον είμαστε σε νησί τι πρέπει να φορέσεις;" Με ρώτησε η Έλενα.
"Σορτσάκι;"
"Συγκεντρώσου. Θα βγεις για πρώτη φορά με έναν κούκλο, Ιταλό, τραγουδιστή και θα φορέσεις σορτς;" "Ε.. και τι να βάλω;"
"Φόρεμα βέβαια! Αυτό το ροζ για παράδειγμα φαίνεται εξαιρετικό. Τι λες κι εσύ Δήμητρα;"
"Για δοκίμασέ το"
Έβαλα το φόρεμα που μου έδειξε η Έλενα και το παρατήρησα προσεχτικά. Είναι στενό μέχρι τη μέση και δείχνει το σώμα μου πολύ όμορφο.
"Τέλειο! Θα σου κάνουμε τα μαλλιά ελαφριές μπούκλες και θα βάλεις τα ασημένια σανδάλια μου!"
"Είσαι σίγουρη;"
Κοίταξα την Έλενα με απορία.
"Γιατί; Τι δεν σου άρεσε από όσα είπα;" "Όχι εντάξει.. Ωραία είναι όλα" Περάσαμε όλο το απόγευμα ετοιμάζοντας με για το ραντεβού μου με τον Antonio. Στις εννιά παρά δέκα ήμουν έτοιμη και περίμενα στην πόρτα. "Κορίτσια δεν ξέρω.. ανησυχώ" "Ηρέμησε, όλα καλά θα πάνε"
"Κι αν δεν πάνε;"
"Γιατί είσαι τόσο απαισιόδοξη;"
"Τι θα συζητάμε; Που θα κάτσουμε; Τι θα παραγγείλουμε;"
"Η κουβέντα θα πηγαίνει μόνη της δεν χρειάζεται φαντασία. Θα κάτσετε κάπου όμορφα δεν έχει σημασία το που και θα παραγγείλετε από τον κατάλογο"
Με κοίταξε με αγανάκτηση η Έλενα. "Μην με ειρωνεύεσαι! Και αν κάνει κίνηση;"
"Τότε θα είσαι πολύ τυχερή"
"Όχι. Θα αγχωθώ και δεν θα γίνω ρεζίλι"
"Ρε χαλάρωσε. Ούτε στις πανελλήνιες δεν έκανες έτσι"
"Έχει περίοδο!" είπε κοροϊδευτικά η Δήμητρα.
"Δημητρώ κόψε την πλάκα" την αγριοκοίταξα.
"Σέβη, αν δεν ηρεμήσεις, είναι φυσικό να μην περάσεις καλά και να καταστρέψεις το ραντεβού σου. Χαλάρωσε και απόλαυσε την βραδιά" Τα κορίτσια είχαν τόσο δίκιο, αλλά εγώ δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος. Ήταν από το άγχος; την αγωνία; την ανησυχία; την ανυπομονησία; Δεν είχα ιδέα. Αυτό που ήξερα είναι πως τα δέκα αυτά λεπτά ήταν τα χειρότερα καθώς ένα σωρό άσχημα σενάρια για την αποψινή βραδιά έκαναν πρεμιέρα στο μυαλό μου, με πρωταγωνιστές τον Antonio και εμένα.
Η πόρτα χτύπησε, εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα και την άνοιξα με τρεμάμενα χέρια...
